Een herinneringsboom als levende nagedachtenis

Het afscheid

Mijn moeder was een mens van de kunst en de natuur. Ze woonde in een prachtig huis in de weilanden, tegen de bossen aan. Ver van de bewoonde wereld. Toen zij overleed was natuurlijk de vraag hoe we haar afscheid zouden vormgeven. We hadden er met haar wel regelmatig over gesproken. En zelf was ze er heel duidelijk over. “Niemand hoeft op mijn crematie te komen, ik wil geen afscheid, laat mij er gewoon tussen uit knijpen”. Ook over haar kunst was ze heel duidelijk. “Jullie mogen alles verbranden”. Maar zo simpel was het niet voor ons. Wij wilden wel degelijk voor een afscheid voor ons en anderen. Met respect voor wat zij belangrijk vond. Een passend aandenken aan haar. Wij wilden voor haar een mooie omgeving creëren waar ze kon zijn en waar haar goede vrienden afscheid van haar konden nemen. Een intieme plek waar ze konden rouwen. En in alle rust mooie woorden met haar konden delen. 

Rouwen

We hebben mijn moeder opgebaard bij mij thuis in de woonkamer. Ze was graag bij ons. Op de muren om haar heen hebben we haar schilderijen opgehangen. Ze lag zelf prachtig opgebaard op een opbaarplank. Onder een witte klamboe. In iedere hoek stond een herinneringsboom. Vier olijfbomen in een pot. De olijfboom staat symbool voor vrede, liefde en trouw. Al eeuwenlang. Familie en vrienden mochten afscheid komen nemen van haar en een kaartje invullen met de tekst:

“mijn mooiste herinnering aan jou is:…….”

En dit kaartje daarna in de olijfboom hangen.  We hadden ze van tevoren geïnformeerd. Zodat ze konden nadenken wat ze op het herinneringskaartje wilden zetten.

Aandenken

Wat een prachtig aandenken. Een boom met een persoonlijke herinnering aan mijn moeder. De tekst op het kaartje zegt iets over de schrijver en iets over mijn moeder. We hebben van alle kaartjes een foto gemaakt. En al die foto’s vormden een diapresentatie met muziek. Dit hebben we ook verstuurd naar de nabestaanden als aandenken aan mijn moeder. Een echte persoonlijke herinnering, zo blijft een nagedachtenis levend. Dat was ook de reactie die we terug kregen. 

De olijfbomen staan er nog. Zij vormen een levende nagedachtenis aan mijn moeder. Als ik de tuin in kijk, lijkt het alsof de herinneringskaartjes met alle mooie woorden er nog hangen en zachtjes bewegen in de wind. Het beeld staat mijn geheugen gegrift.

Tot slot

We hebben ons hart gevolgd. Met elkaar hebben we het bedacht en uitgevoerd. Iemand anders had dit niet voor ons kunnen doen.